Each time I’m in a Zoom session, I can’t help to think about changes I wish to make to the program. Fortunately, some features I can add by programming my own interactive #virtualforeground. But some things seem more complicated, such as fixing the problem that it’s difficult to have any small talk in our #WFH days full of efficient videoconferences. Sometimes I want to briefly ask people in private how they enjoyed their holiday, but I don’t want to invite them to an invisible break-out room just for that. Nor do I want to turn myself into a 3D avatar to wander around looking for other ‘people’ to talk to. All I need is a simple 2D overview of attendees so I can drag myself towards conversations I see happening somewhere (and people there can change the subject if they see me arriving witin the realm of their sound bubble) Perhaps I could even duplicate myself to listen to two talks at the same time? Is there any environment like the one sketched below that you can recommend me? (Or should I just put creating this adaptation of Zoom on my #todo list?)
I have contributed a chapter to this book with the following title:
“Living and Acting in Augmented Words: How to Be Your Own Robot?”
ABSTRACT:
The AR user experience is currently shifting from passive viewing to active engagement. Augmented reality wearables are going to be as common as smartphones are today. In a 24/7 augmented reality world, we risk becoming empowered and controlled by efficiency-focused algorithms. How to be your own robot is going to be the main challenge. In the near future, there is not just an opportunity for art to manifest itself in new ways, but there is also an urgency for that to happen. This chapter describes this shift with references to some of author’s own projects to illustrate the various ways in which AR art can manifest itself.
Peek inside the book with a search for “Be Your Own Robot”:
Humans are increasingly dependent on all kinds of devices, many of them carried on the body. The more they integrate into our body and into our daily life, the more they will influence what, where and how we do things. The “Be Your Own Robot” research project is focussed on preemtively addressing and solving problems and issues applicable to future humans, living as semi-digital beings in a mixed reality world.
Op zondag 7 oktober 2012 wordt over de hele wereld gezamenlijk een synchrone ‘dans’ opgevoerd. Geinspireerd op de vreemdsoortige bewegingen die onvermijdelijk zijn bij het bekijken van zogeheten ‘augmented reality’ met de techniek van dit moment, de mobiele telefoon, heeft Marjolein Vogels een choreografie gemaakt bestaand uit 33 bewegingen. Terwijl iemand in Amsterdam met zijn mobiel mikt op een kubus die vanuit westelijke richting boven het hoofd naar een oostelijke richting beweegt, maakt iemand in New York of Sydney op dat moment synchroon het zelfde gebaar.
Kunstenaars Sander Veenhof: “Met de augmented reality techniek die ik toepas is de vermenging mogelijk van het digitale met de fysieke ruimte om ons heen. Ik vind het interessant wanneer er écht sprake is van een relatie tussen die twee domeinen. Als het virtuele daadwerkelijk impact heeft op de gang van zaken in de echte ‘realiteit’.
Zo hoop ik dat ooit het virtuele stoplicht op Terschelling ooit nog eens voor voldoende opstopping op het fietspad gaat leiden zodat het écht gaat werken. (http://sndrv.nl/oerol2012) Ik plaatste het stoplicht tijdens Oerol zonder overleg met de organisatie. Dat is een zeer prettig aspect van “AR” zoals ik met mijn ongevraagd geplaatste expositie in het MoMA demonstreerde. In het geval van het stoplicht leidde het er vervolgens toe dat ik afgelopen jaar officieel onderdeel van het programma was! Met een voorstelling die het hele eiland bestreek doordat virtuele woorden door de wind werden meegevoerd van west tot oost: http://woordenjutten.nl
Al eerder organiseerde ik een flashmob in de virtuele ruimte. Eigenlijk een soort dubbele flashmob. Op de Dam stond in 2010 een groep mensen in een kring enthousiast via hun telefoon naar een lege ruimte in hun midden te staren alwaar zich een virtuele flashmob voordeed: http://www.sndrv.nl/ARflashmob
Maar liever nog breng ik mensen in beweging. Afgelopen jaar tijdens het NFF ontwikkelde ik in samenwerking met theatermaakster Madeleen Bloemendaal een aantal verhaalroutes door de stad. Al wandelend verschenen er d.m.v de smartphone praatwolkjes boven willekeurige mensen onderweg, die daarmee ongevraagd de hoofdrol speelden: http://www.sndrv.nl/storylines/”
De choreografie die op 7 oktober wordt gelanceerd is een project dat meerdere kanten heeft. Het is uiterst abstract en conceptueel. Fysiek gebeurt er weinig zichtbaars, maar als het goed uitpakt gebeurt er op een wereldwijde schaal wel iets bijzonders. Het feit dat iedere ‘danser’ er vrij alleen en onbegrepen bij staat, is ook een verwijzing naar de status van augmented reality op het moment. De techniek blijkt nog steeds vrij onbekend, althans de artistieke toepassing er van. De commercieele toepassingen voor advertenties zijn al wel bekender aan het worden. Maar de kunstwereld begint nu ook langzaam te doorgronden wat de potentie is van deze wereldwijde virtuele ruimte die nauw vervlochtend is geraakt met de voorheen helder te definieeren ‘realiteit’.
